“Wie is die witte vrouw toch die elke dag de waterzakjes van de straat
plukt? Ze schijnt ook elke morgen de straatjes rondom haar compound te vegen
… Is ze niet goed bij haar hoofd? Bij ‘mad people’ zie je ook vaak dit
gedrag…”
“Nee joh…ik zag dat ze een tafel buiten heeft gezet met haar naaimachine
erop, daar vlakbij dat openbare toilet en ze schijnt iets van die
waterzakjes te maken voor de kinderen… Die zie je trouwens ook steeds meer
de zakjes oprapen…”
“Ooo… is that so? Het blijft toch wel een beetje vreemd, vindt je niet…?!”
Ik weet nog zo goed hoe Tuma Viela begon… al
is het alweer ruim acht jaar geleden. Van gefluister achter handen tot
handen die mee gingen doen en bergen werk verzetten! Wat wisten we met
elkaar van niets íets weten te maken! Miljoenen zakjes die als zwerfafval
rondslingerden werden ingeleverd en omgetoverd tot bruikbare, handige
producten die gretig aftrek vonden bij vooral jong, maar zeker ook bij
‘oud’.
In de meest florerende jaren waren er dagelijks wel 35 vrouwen, werkloze
jongeren, jongeren met een verstandelijke beperking en vrouwen met een
lichamelijke beperking met elkaar aan het werk om ons stukje van de wereld
er een beetje mooier uit te laten zien. We waren dankbaar voor de geweldige
steun uit Nederland die dit alles mogelijk maakte… Niet alleen financieel
werden we rijkelijk bedeeld maar ook de adviezen, het meedenken, de
feedback, de zorgen die we konden delen, de hoogtepunten die we samen
vierden… die waren goud waard.
We hebben ruim 72.000 kinderen blij kunnen maken met een nuttig, voor hen
normaal onbereikbaar, product. Maar vooral ook hen bewust gemaakt van de
waarde van het milieu en hoe zij daar aan bij kunnen dragen. We hebben ruim
37.000 rugtassen voor naar school gemaakt en ongeveer 40.000 pennen-etuis,
petten, regenjassen enz. We hebben meer dan 50 kansarme vrouwen de
mogelijkheid geboden werkervaring op te doen en hen op die manier geholpen
hun eigen weg te vinden.
We hebben in de werkplaats gezongen, gedanst, gelachen, gezwoegd, gefoeterd…
We hadden hoop, frustraties, lol, aandacht, medewerking, zware momenten en
stralende dagen… We hadden alles…!
Maar na zeven vette jaren kwamen haast als vanzelf de magere jaren om de
hoek kijken… Alles verliep moeizamer… het was lastiger om financieel rond te
komen en hierdoor moesten we noodgedwongen dingen laten lopen… We gingen
niet meer de hort op om kinderen te bereiken op school want hoe meer
kinderen er kwamen des te meer kostte het ons om de schooltassen en etuis
voor hen te maken. Als onze medewerkers om wat voor reden dan ook een aantal
dagen niet konden komen, omdat ze ziek waren, een bruiloft of een begrafenis
hadden, 40 dagen thuis moesten blijven omdat ze net bevallen waren, dan
vervingen we ze niet. We wilden kosten besparen maar de kids bleven
onverminderd komen dus werd de werkdruk hoger voor de achterblijvers. Het
voelde alsof we ten onder gingen aan ons eigen succes. Hordes kinderen op de
stoep onttrokken ons steeds vaker een diepe zucht waar voorheen we ze van
harte welkom konden heetten… Ons humeur zakte in, de motivatie ebde weg, het
enthousiasme verminderde, de inspiratie was ver te zoeken, het gezang werd
minder en we hadden al helemaal geen zin meer om te dansen…
En plotseling zag ik ons zitten… en ik ben er
een tijdje van een afstandje naar blijven kijken… Ik riep Hamdia erbij die
ook mee heeft gekeken en we kwamen maar tot één conclusie: Wat zonde!!! Dít
was niet de bedoeling! Hoe hebben we het zover laten komen? Hoe kon dit er
haast ongemerkt insluipen? Waarom hebben we het niet eerder gezien en er wat
aan gedaan?
Nu kun je daar lang bij stil blijven staan maar daar wilden we niet teveel
onze energie in stoppen. Er moest iets gebeuren, daar waren we zeker van en
daar wilden we mee aan de slag…
Dus praatten we veel, Hamdia en ik… en later betrokken we het bestuur in
Nederland erbij en samen lieten we onze gedachten erover gaan, spraken we
onze meningen uit en werden er ideeën aangedragen…
Stoppen? Ja… maar wel graag een doorstart maken…. We zijn nog lang niet
klaar! Veranderingen, daar gaan vaak generaties overheen. Als we er nu
definitief een punt achter zouden zetten, dan lijkt het alsof al die
prachtige jaren voor niets zijn geweest…
Maar hoe dan?
Daar denken we nu over na…
We willen proberen de financiële basis voor het project te versterken. We
hebben een aantal vaste donateurs die maandelijks een maanddonatie overmaken
op onze rekening. We zijn daar heel blij mee en hen er heel dankbaar voor.
De wetenschap dat je maandelijks op die inkomsten mag rekenen geeft rust. We
willen proberen meer mensen te vinden die maandelijks een bedragje willen
doneren. We hebben dan minder stress en minder financiële zorgen.
Wat mij al veel langer bezighoud is het grote
probleem van de jeugdwerkeloosheid hier… Er is nauwelijks toekomst voor hen.
De reden waarom vele hardwerkende, talentvolle jongeren uit heel Afrika, m.n.
uit West Afrika dus ook veel jongelui uit Ghana de gevaarlijke, onbekende
overstap willen en durven maken om elders in Europa of in de Arabische
staten hun heil te zoeken voor zichzelf maar bovenal ook om hun families te
onderhouden. Elke dag schrijnende verhalen over de verkoop van deze jonge
mannen als slaven in Libië, jonge vrouwen die gedwongen de prostitutie in
worden geduwd, de ontelbaren die verdronken zijn op zee, de dramatische
status als ze de overstap gered hebben maar vastzitten of zonder papieren
moeten zien te overleven.
Ik weet dat we de wereld niet kunnen redden, maar we kunnen wel een
voorbeeld zijn, hoop geven en een enkeling een toekomst geven om hier te
kunnen blijven en niet weg te vluchten om zichzelf en zijn familie te kunnen
onderhouden.
Mochten we zover komen dat we verder gaan met Tuma Viela -op wat voor manier
dan ook- dan zou ik dat willen met de jeugd… Díe hebben de toekomst…
Ik ben hoopvol… Echt… Ik heb vertrouwen en die positieve insteek heeft me al
zoveel opgeleverd dat ik er nu ook rustig onder kan zijn…
Enkele jongeren die bij ons werken gaan samen met de jongeren met een
verstandelijke beperking in ieder geval door in het nieuwe jaar voor Tuma
Viela… Ze gaan onverminderd verder met de zakjes die we in grote
hoeveelheden op voorraad hebben. Ze kunnen ze alvast knippen, wassen, drogen
en aan elkaar naaien… De grote rollen bewaren we voor de tijd dat we echt
weer van start hopen te kunnen gaan.
Van sommige vrouwen nemen we afscheid… Dat weten ze al een poosje en ze zijn
druk bezig een dagelijkse invulling te zoeken als de werkplaats voor hen een
gesloten boek zal zijn. Ze richten zich op kleine businesses… hebben het
over de verkoop van luiers, zeep en groenten. Eén vrouw wil doorgaan met
naaien en zal klanten zoeken die iets te verstellen hebben… De vrouwen
hebben zich ontwikkeld. Ze hebben werkervaring opgedaan en hebben veel
geleerd. Ze blijven niet bij de pakken neerzitten en ook zijn gaan door, met
andere dingen die bij hen passen…
En zo gaan we als stichting Adwuma Ye een nieuwjaar tegemoet waarbij we
vrolijk doorgaan met de New Cooking Bag en het wasbare maandverband en we
zullen blijven zoeken naar mogelijkheden voor Tuma Viela…
We willen doorgaan, misschien anders dan voorheen maar onze principes
blijven staan: Een mooier stukje van de kleine wereld om ons heen maken,
waarin kinderen en grote mensen zich (milieu)bewust worden van het aandeel
dat ze zelf kunnen leveren hieraan.
Voorlichting en onderwijs blijven belangrijk maar bovenal die glimlach op
die vele kindergezichten blijven ontfutselen als ze blij, met een prachtig,
hergebruikt product onze werkplaats verlaten…
We houden jullie op de hoogte…
Hoop doet leven!!
|