Yussif hangt dubbel van het lachen over zijn kruk en de andere kinderen
kijken even grinnikend op hem neer, om vervolgens hun glinsterende ogen
weer snel op mijn laptop te richten… Dankzij onze nieuwe internetverbinding
en youtube is Buurman en Buurman ook hier in Tamale een daverend succes bij
de kinderen van m’n collega’s! Ik zit aan diezelfde computer verbonden met
oordopjes en terwijl de Buurmannen geniale oplossingen bedenken luister ik
in een nostalgische bui naar 100% NL en zing met hartstocht de mij bekende
liedjes mee. Dat zijn er eigenlijk niet zoveel en ik ben me er even heel erg
van bewust dat ik er alweer meer dan 10 jaar ‘tussenuit’ ben… Terwijl ik
achterelkaar de ene na de andere capuchon binnenstebuiten keer, meedein met
gesloten ogen en de woorden ‘…het regent zonnestralen…’ helemaal kan voelen
vandaag, hebben zware buien de werkplaats verduistert, snuif ik die speciale
geur van natte aarde op en… krijg ik zin om voor iedereen warme
chocolademelk te maken!
Ik
hou er niet van hoor, van het regenseizoen... Van mij mag het altijd droog,
dor, zonovergoten en heet zijn, maar de gemiddelde Ghanees haalt eindelijk
opgelucht adem en volgens hen breken er nu betere tijden aan. Ze nemen
malaria, lekkende daken, onbegaanbare wegen, snotneuzen en een lelijke hoest
op de koop toe in ruil voor een beetje verkoeling.
De afgelopen maanden hebben we kinderen die in de werkplaats om een regenjas
kwamen vragen teleur moeten stellen, want we moesten er met man en macht aan
trekken om de enorme vraag naar schooltassen te verwerken. We stelden
balende kinderen gerust dat de regen nog in geen velden of wegen te bekennen
was en vroegen ze in mei, zodra de eerste regen was gevallen weer terug te
komen.
En voilà, we zitten er al weer middenin…
Rahinatu, onze regenjassen specialist is weer in haar nopjes. Zonder
mopperen heeft ze in het droge seizoen meegeholpen bij het maken van
duizenden schooltassen maar ze bleef maar naar de lucht turen en hield ons
regelmatig op de hoogte van voorbijtrekkende wolkenvelden die wel of niet
zouden losbarsten… We begrepen de hint en hadden er lol om. Dus nu, met
nieuwe energie, luid meezingend met Ghanese toppers die via haar mobiele
telefoon de regenjassenkamer instromen, stort ze zich vol overgave weer op
de voor haar o zo belangrijke taak.
De transistorradio in de ruimte waar de zakjes aan elkaar worden genaaid
staat zo luid dat het zelfs de ratelende naaimachines overstemt. Elke
vrijdagmorgen houdt een hier in Tamale bekende Imam zijn wekelijkse preek en
het zijn dé arbeidsvitaminen voor onze medewerkers. Ze zijn muisstil en dat
is echt ongewoon, dat maak je alleen mee op ochtenden als deze. Alleen hoor
je regelmatig als één man een devoot ‘Amin’, een instemmend ‘Eé’ of een
luide lach als de Imam iets grappigs schijnt te vertellen.
Ik zie ondertussen rollen plastic ontstaan en verdeel het deze keer weer
eerlijk tussen de schooltassendames en de regenjassenkamer.
Er
komen vier stoere, lachende jongens van een jaar of twaalf swingend de
werkplaats binnen. Op hun oren een koptelefoon, gemaakt van onderkanten van
doormidden gesneden colablikjes, prachtig voorzien van gaatjes en van oor
tot oor, -dwars over hun zwarte kroeshaar- bijeengehouden door een roestig
ijzerdraadje. Ik staar even met afgrijzen naar de vlijmscherpe randen van de
blikjes waar hun oren in zijn verdwenen maar ze schijnen er zelf niets van
te voelen… Zo te zien aan hun bewegingen zijn ze in hun fantasie verbonden
met een hippe hiphop zender. Ze willen een regenjas en ik neem glimlachend
hun maten op, druk ze een briefje in de hand waarop staat dat ze volgende
week hun regenjas op kunnen halen en ik zie ze heupwiegend de werkplaats
uitlopen. Ze geven elkaar buiten uitgelaten een high five en stappen dapper
de regen weer in…
|